10 listopada 1884 roku w Warszawie, w mieszkaniu przy ulicy Kruczej 21, przyszła na świat Zofia Nałkowska – córka Anny i Wacława Nałkowskich, nowelistka, pisarka i dramatopisarka.

”Dzięki ojcu od dzieciństwa zastałam wszystko gotowe i nie miałam przeciw czemu buntować się moją młodością. Było wiadomo, że sprawy dzieci nie są w niczym godne lekceważenia i że o wszystko wolno się pytać. Kobiety powinny mieć takie same prawa co mężczyźni, do chłopów trzeba było mówić <<pan>> i ludzie wszystkich narodów i wyznań byli sobie równi. Szlachecki świat wiejskich złudzeń był już dawno przezwyciężony, znikł razem z ostatnim małym folwarkiem dziadków na długo przedtem, zanim się urodziłam. Nie wolno było z niczym odprawić żebraka, dla zwierząt trzeba było być dobrym. Własność była rzeczą wstydliwą, pieniądz, bogactwo – czymś podejrzanym i po prostu niewłaściwym.

Tak było od początku, to było załatwione bez mego udziału i nie wymagało żadnych wysiłków. Z tej platformy mogłam sobie już łatwo iść w swoją własną drogę.”

Przytoczone zdania znajduje czytelnik w niniejszym wyborze pism Zofii Nałkowskiej. Pochodzą z książki, która powstaje, z książki o ojcu. Opowiadają zwięźle a wyczerpująco część jej własnej biografii. Określają miejsce, skąd wyszła – pozycję wstępną jej ludzkiego i pisarskiego losu; wskazują kierunek „własnej drogi” (…).

Wilhelm Mach „O twórczości Zofii Nałkowskiej”
(w:) Zofia Nałkowska „Pisma wybrane”, 1954